Κριτική κινηματογράφου: 3 σε 1!

Black Swan - Μαύρος Κύκνος

(3.5/5)

Βραβευμένος με Όσκαρ για την ερμηνεία της εκπληκτικής Νάταλι Πόρτμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο σκοτεινός Μαύρος Κύκνος του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένα  δυνατό, ατμοσφαιρικό αλλά και αρκετά υπερτιμημένο ψυχολογικό θρίλερ.

Έχω διαβάσει πολλάκις να χαρακτηρίζεται η ταινία ως η πιο ώριμη σκηνοθετική δουλειά του Αρονόφσκι. Έλα όμως που προσωπικά στη σκηνοθεσία βρήκα το πρόβλημα του φιλμ! Αυτό αμφιταλαντεύεται μεταξύ δραματικού θρίλερ και ταινίας τρόμου και, ενώ στον πρώτο τομέα τα πηγαίνει τέλεια και έχουμε καθηλωτικά αποτελέσματα, στον δεύτερο μας τα χαλάει λίγο ο Αρονόφσκι. Γιατί οι σκηνές τρόμου μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από δευτεροκλασάτο χλιαρό θριλεράκι των 80'ς και να προσπαθούν να προκαλέσουν τρόμο με απότομη αύξηση της μουσικής έντασης και διόλου τρομακτικά εφέ, πράγμα που σε αποσπά από την εντυπωσιακή ατμόσφαιρα της ταινίας.

Όμως αυτή από την αρχή μέχρι το τέλος σε προσηλώνει και ευτυχώς αυτό δεν αναιρείται εντελώς από την ύπαρξη των προαναφερθέντων σκηνών, η Νάταλι Πόρτμαν είναι υπέροχη και ο χορός της πανέμορφος. Το τέλος μπορεί σεναριακά να μην είναι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά αντίθετα προβλέψιμο, εντούτοις είναι συγκλονιστικά σκηνοθετημένο! Σίγουρα από τα πιο δυνατά φινάλε της χρονιάς που πέρασε, τόσο που σε κάνει να θες να σηκωθείς και να αρχίσεις να χορεύεις και συ ο ίδιος!

Δείτε το trailer

Κυνόδοντας

(4/5)

Βαθύς ελληνικός και καθαρά σινεφιλικός κινηματογράφος. Αμέτρητες αλληγορίες, δυνατά νοήματα, ένα «τσουχτερό» θέμα που δεν αντιμετωπίζεται καθόλου ανώδυνα, αλλά ούτε και εκατό τοις εκατό σοβαρά. Και εκεί είναι που ο Γιώργος Λάνθιμος δείχνει τη σκηνοθετική ευφυία του: Υπάρχουν στιγμές που περιέχουν ένοχο χιούμορ, λόγω της διακριτικής ειρωνείας τους, αλλά είναι και ανατριχιαστικά τρομακτικές την ίδια στιγμή! Αν δεν είναι αυτό τέχνη, τότε τι είναι;

Δείτε το trailer

127 hours - 127 ώρες

 (2.5/5)

Η αληθινή ιστορία του ορειβάτη Άρον Ράλστον, που έμεινε εγκλωβισμένος με ένα βράχο να έχει σπάσει το χέρι του μέσα σε ένα στενό φαράγγι στο Γκραντ Κάνυον για πέντε ημέρες!

Για να καταφέρει ο σκηνοθέτης του «Slumdog millionaire» να «ξεχειλώσει» το στόρι ώστε να αποκτήσει αξιόλογη διάρκεια, χωρίς να γίνει φορτικό, έχει χρη-σιμοποιήσει αρκετά τρικ και έχει προσθέσει στο σενάριο πάμπολλα ευρήματα, άλλοτε εύστοχα (όπως η αναπαράσταση τηλεοπτικού σόου), άλλοτε περιττά (οι παραισθήσεις του ήρωα). Μα τι σημασία έχει αν η οθόνη είναι χωρισμένη στα δύο ή στα τρία και τι ενδιαφέρον έχει να χρησιμοποιείται βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία; Δεν έχει. Και μπορείτε να καταλάβετε γιατί η ταινία θα ήταν καλύτερη αν δεν είχε υπερφορτωθεί τόσο πολύ, απλά και μόνο με το γεγονός ότι παρότι αυτή ξεκινά με τη γνωριμία του Ράλστον με δύο ορειβάτισσες και -μεταφορικά- του θεατή με το τοπίο, δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον μέχρι να πέσει ο βράχος πάνω στο χέρι του πρωταγωνιστή!

Και από κει και πέρα θα μπορούσε να είναι καθηλωτικό ή ψυχοπλακωτικό ή τέλος πάντων ένα ιδιαιτέρως επώδυνο έργο, αλλά αρχίζει να πλατειάζει με βιντεο-κλιπίστικες, μελοδραματικές σκηνές παραισθήσεων, αναμνήσεων και άλλων προσπαθειών του σκηνοθέτη να διατηρήσει το ενδιαφέρον, που τελικά καταφέρνουν μάλλον το αντίθετο. Το αποτέλεσμα είναι στο τέλος η αίσθηση της λύτρωσης να είναι μόνο επιφανειακή, να εντοπίζεται στη μουσική επένδυση αλλά να λείπει από την ουσία και να αδυνατεί να μιλήσει στην ψυχή.

Γενικότερα όμως είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο φιλμ, που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο, αλλά δεν μένει αξέχαστο, όπως ενδεχομένως να μπορούσε....

Ωστόσο, ο Ντάνι Μπόιλ έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Τον πρωταγωνιστή του, Τζέιμς Φράνκο, που δίνει μία συγκλονιστική ερμηνεία και είναι αυτός που στην πραγματικότητα κρατάει το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ στις πλάτες του.

Η αλήθεια είναι ότι προηγήθηκε και το σαφώς καλύτερο και πιο τολμηρό παρόμοιου θέματος «Βuried», που αν είχε βγει παλιότερα θα μπορούσε να αποφευχθεί η σύγκρισή του με τις «127 ώρες».

Δείτε το trailer

(0/5: κακή | 1/5: μετριότατη | 2/5: ενδιαφέρουσα | 3/5: καλή | 4/5: πολύ καλή | 5/5: αριστούργημα)