Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Μικρές σκέψεις και προβληματισμοί...

Όπως είχα εξηγήσει στη "δεύτερη ανάρτηση του Φεβρουαρίου", όλον το Φλεβάρη είχα μείνει χωρίς ίντερνετ και χωρίς τηλέφωνο και καθώς δεν δούλευα για λίγο καιρό το blog είχα προβληματιστεί για το αν τελικά αξίζει αυτό να υπάρχει. Αν έχει νόημα. Αν υπάρχει λόγος.

Έχει ενδιαφέρον;
"Δεν νομίζω, αφού απλά γράφω ό,τι μου κατεβαίνει, για διαφορετικό θέμα κάθε φορά, σε διαφορετικό ύφος. Ποιός να ενδιαφερθεί, λοιπόν;"

Τι να κάνω;
"Προφανώς αυτό που χρειάζεται είναι υφολογική και θεματική σαφήνεια", είχα πει στον εαυτό μου.

"Να αφοσιωθώ στα βίντεο-trailers-τραγούδια από το youtube, όπως σκόπευα στην αρχή;
Να συνεχίσω να γράφω για διάφορα θέματα, αλλά να στοχεύω πάντα στο γέλιο και τον χαβαλέ;"

Κανένα από τα δύο δε θα πετύχαινε. Θα δυσκολευόμουν, θα πιεζόμουν να γράψω και αυτό θα γινόταν αντιληπτό μέσα από τις αναρτήσεις. Γιατί; Γιατί καμία από τις δύο αυτές λύσεις δεν με εκφράζει.


Δεν με εκφράζει.


Δεν με εκφράζει.


Ακούτε κι εσείς αυτήν την ανατριχιαστική μουσική πίσω από τις συγκεκριμένες λέξεις;









 



Αυτές τις μέρες νομίζω πως ο εν λόγω προβληματισμός μου έχει κορυφωθεί. Διαφήμισα το μπλογκ σε  φίλους και παράλληλα διαφήμιζα και εκείνο του Charly. Αργότερα μου είπαν λοιπόν ότι τα "Σκατά Μελάτα" τους άρεσαν πιο πολύ από το δικό μου ιστολόγιο. Ή αν δε μου το είπαν, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβω. Ξέρω ότι αυτό που κέρδισε την προσοχή όσων επισκέφθηκαν τα Σκατά Μελάτα ήταν το χιούμορ. Κάτι άλλο που μου είπαν επίσης είναι το εξής:
«Το shit with honey είναι πολύ χαρούμενο, ενώ στο δικό σου δεν μου αρέσουν οι νεκροκεφαλές».


Ε, λοιπόν, ξέρεις κάτι;


ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!


Μακάρι, πραγματικά μακάρι να μπορούσα να απαντήσω έτσι. Μα δε θα ήταν αλήθεια.
Έχω διακοσμήσει το μπλογκ μου με νεκροκεφαλές επειδή μου αρέσει έτσι. Ίσως το κάνουν σκοτεινό / τρομακτικό / καταθλιπτικό. Δε με πειράζει. Αυτό είναι εν μέρει το στυλ μου.


Δεν δημιουργείς ένα πίνακα ζωγραφικής με βάση τι αρέσει στους άλλους. Ζωγραφίζεις με βάση ό,τι νιώθεις. Ό,τι νιώθεις ΕΣΥ.


Μα μακάρι να μη με ένοιαζε κι εμένα το πώς βλέπουν οι άλλοι το blog μου. Αλλά με νοιάζει. Γι' αυτό έχω προβληματιστεί. Γι' αυτό θέλω να κάνω αλλαγές. Όμως πάνω σε αυτές τις αλλαγές εντοπίζεται κι άλλος προβληματισμός.

Εδώ είναι που ήθελα εξαρχής να καταλήξω.

Δεν είναι μόνο το blogger, είναι η πραγματικότητα. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι όλοι. Ο κόσμος γύρω σου. Αλλά και εσύ ο ίδιος.

Πάντοτε, όταν κανείς βλέπει κάποιον άλλον να είναι καλύτερος (σε οτιδήποτε, από το finger-skate έως τις επιλογές ζωής και τις σχέσεις) ζηλεύει. Είτε λίγο είτε πολύ, δεν έχει σημασία. Η ζήλεια υπάρχει παντού γύρω μας και πιστεύω πως κανείς δε θα 'πρεπε να το αρνηθεί αυτό.

Μόνο που δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν είναι ικανοί να συνειδητοποιήσουν ότι ζηλεύουν. Ίσως να το ξέρουν, μα να έχουν πείσει ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό ότι αυτό που νιώθουν δεν είναι ζήλεια. ...

Από την άλλη, έχουμε εκείνους που ξέρουν ότι ζηλεύουν, αλλά εκεί γεννάται το ερώτημα «τι να κάνω;»

«Αδιαφόρησε, ξέχασέ το» είναι η πιθανότερη απάντηση που θα πάρεις, μα αυτό είναι πολύ θεωρητικό και δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Επαναλαμβάνω και τονίζω ότι δεν αναφέρομαι σε εμένα και το blog μου, αλλά στην πραγματική ζωή, γιατί είναι κάτι που με απασχολεί καιρό τώρα, αλλά τώρα έτυχε να το διαπιστώσω, χάρη σε αυτές τις σκέψεις για το blog.

Τι να κάνεις, λοιπόν, όταν βλέπεις κάποιον που είναι καλύτερος από σένα και τον ζηλεύεις; Θα φτάσω κι εδώ. Σημαντικό είναι όμως να αναφέρουμε την πιο κοινή και καθημερινή συνέπεια του συγκεκριμένου τύπου ζήλειας: Υποκρισία.

Η ζήλεια είναι ένας (ίσως ο μεγαλύτερος) παράγοντας που οδηγεί στην υποκρισία. Πράγμα σημαντικό γιατί η τελευταία είναι αυτή που μπορεί κανείς να διακρίνει. Μπορεί να την αισθανθεί, να τη μυρίσει γύρω του. Ή τουλάχιστον στην εφηβεία, που αποτελεί την πιο ασταθή ηλικία του ανθρώπου και εγώ σ' αυτή βρίσκομαι. Γι' αυτό και έχω να πω όσα λέω. Γιατί η υποκρισία είναι θέμα που απασχολεί έντονα συνήθως την ηλικία μου.

Υποκρισία, ανταγωνισμός, ζήλεια.

Αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ, είναι να κοιτάξω μέσα μου. Να ανακαλύψω πού έγκειται η ζήλεια που νιώθω. Ποιόν ζηλεύω και για τι. Αν ξεκαθαρίσουν αυτά στο μυαλό σου, είναι πιο εύκολο να προτείνεις στον εαυτό σου μια λύση.

Ο συλλογισμός προχωράει. Αφού ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που ζηλεύεις από ένα άτομο ή από μια ομάδα ατόμων κ.λπ., τότε πρέπει να σιγουρευτείς αν πραγματικά θέλεις να αφομοιώσεις κι εσύ αυτή τη συμπεριφορά ή το στυλ ή οτιδήποτε ζηλεύεις και στη συνέχεια να ξεκαθαρίσεις κατά πόσον αυτό είναι δυνατό να γίνει ώστε να μην ξεπερνά τα όρια του εαυτού σου, δηλαδή να είναι προσαρμοσμένο στη δική σου συμπεριφορά, στο δικό σου στιλ, με βάση ό,τι κάνεις, ό,τι σου ταιριάζει, ό,τι πιστεύεις και ό,τι σε εκφράζει. ΕΣΕΝΑ.

Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να προσπαθείς να "αντιγράψεις" τους άλλους. Αν πρόκειται για "αντιγραφή", τότε θα πρέπει να επιλέξεις μόνο ένα πολύ μικρό και συγκεκριμένο κομμάτι τους. Ώστε να μην καταλήξεις να προσποιείσαι κάποιον που δεν είσαι εσύ. Να μην καταλήξεις να υποκρίνεσαι.

Μάλιστα, συνήθως υποκρίνεσαι κάποιον επειδή ξεχωρίζει, αλλά αυτό κάνει εσένα να μην ξεχωρίζεις.

Συνεπώς, αν και για πολλούς είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουν (και από αυτούς δεν αποκλείω εμένα), το να είσαι ο εαυτός σου είναι, τελικά, πολύ πιο αποτελεσματικό από το να υποκρίνεσαι. Αλήθεια.

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, ό,τι είπα στον εαυτό μου κατά τη διάρκεια ενός μικρού συλλογισμού που προσπάθησα, με όση αφέλεια κι αν το έκανα, να αποτυπώσω εδώ και να μοιραστώ μαζί σας.

Το παραπάνω θέμα με απασχολεί αρκετά και όσα έγραψα δεν είναι λόγια του αέρα για μένα.

Όσον αφορά το blog, τώρα, έγιναν ήδη κάποιες αλλαγές όπως θα παρατηρήσατε και στη συνέχεια ευελπιστώ να καταφέρω να του προσδώσω μεγαλύτερη ενότητα ύφους. Όπως είπαμε όμως, θα γράφω ό,τι με εκφράζει και νομίζω ότι αυτός είναι και ο σημαντικότερος συνδετικός κρίκος μεταξύ των αναρτήσεων.

Ααχ... Μου έφυγε ένα βάρος με  αυτό το ποστ...

Εις το επανηδείν λοιπόν!

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Κριτική κινηματογράφου: 3 σε 1!

Black Swan - Μαύρος Κύκνος
(3.5/5)


Βραβευμένος με Όσκαρ για την ερμηνεία της εκπληκτικής Νάταλι Πόρτμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο σκοτεινός Μαύρος Κύκνος του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένα  δυνατό, ατμοσφαιρικό αλλά και αρκετά υπερτιμημένο ψυχολογικό θρίλερ.
Έχω διαβάσει πολλάκις να χαρακτηρίζεται η ταινία ως η πιο ώριμη σκηνοθετική δουλειά του Αρονόφσκι. Έλα όμως που προσωπικά στη σκηνοθεσία βρήκα το πρόβλημα του φιλμ! Αυτό αμφιταλαντεύεται μεταξύ δραματικού θρίλερ και ταινίας τρόμου και, ενώ στον πρώτο τομέα τα πηγαίνει τέλεια και έχουμε καθηλωτικά αποτελέσματα, στον δεύτερο μας τα χαλάει λίγο ο Αρονόφσκι. Γιατί οι σκηνές τρόμου μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από δευτεροκλασάτο χλιαρό θριλεράκι των 80'ς και να προσπαθούν να προκαλέσουν τρόμο με απότομη αύξηση της μουσικής έντασης και διόλου τρομακτικά εφέ, πράγμα που σε αποσπά από την εντυπωσιακή ατμόσφαιρα της ταινίας.
Όμως αυτή από την αρχή μέχρι το τέλος σε προσηλώνει και ευτυχώς αυτό δεν αναιρείται εντελώς από την ύπαρξη των προαναφερθέντων σκηνών, η Νάταλι Πόρτμαν είναι υπέροχη και ο χορός της πανέμορφος. Το τέλος μπορεί σεναριακά να μην είναι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά αντίθετα προβλέψιμο, εντούτοις είναι συγκλονιστικά σκηνοθετημένο! Σίγουρα από τα πιο δυνατά φινάλε της χρονιάς που πέρασε, τόσο που σε κάνει να θες να σηκωθείς και να αρχίσεις να χορεύεις και συ ο ίδιος!

Δείτε το trailer


Κυνόδοντας
(4/5)


Βαθύς ελληνικός και καθαρά σινεφιλικός κινηματογράφος. Αμέτρητες αλληγορίες, δυνατά νοήματα, ένα «τσουχτερό» θέμα που δεν αντιμετωπίζεται καθόλου ανώδυνα, αλλά ούτε και εκατό τοις εκατό σοβαρά. Και εκεί είναι που ο Γιώργος Λάνθιμος δείχνει τη σκηνοθετική ευφυία του: Υπάρχουν στιγμές που περιέχουν ένοχο χιούμορ, λόγω της διακριτικής ειρωνείας τους, αλλά είναι και ανατριχιαστικά τρομακτικές την ίδια στιγμή! Αν δεν είναι αυτό τέχνη, τότε τι είναι;

Δείτε το trailer


127 hours - 127 ώρες
 (2.5/5)


Η αληθινή ιστορία του ορειβάτη Άρον Ράλστον, που έμεινε εγκλωβισμένος με ένα βράχο να έχει σπάσει το χέρι του μέσα σε ένα στενό φαράγγι στο Γκραντ Κάνυον για πέντε ημέρες!
Για να καταφέρει ο σκηνοθέτης του «Slumdog millionaire» να «ξεχειλώσει» το στόρι ώστε να αποκτήσει αξιόλογη διάρκεια, χωρίς να γίνει φορτικό, έχει χρη-σιμοποιήσει αρκετά τρικ και έχει προσθέσει στο σενάριο πάμπολλα ευρήματα, άλλοτε εύστοχα (όπως η αναπαράσταση τηλεοπτικού σόου), άλλοτε περιττά (οι παραισθήσεις του ήρωα). Μα τι σημασία έχει αν η οθόνη είναι χωρισμένη στα δύο ή στα τρία και τι ενδιαφέρον έχει να χρησιμοποιείται βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία; Δεν έχει. Και μπορείτε να καταλάβετε γιατί η ταινία θα ήταν καλύτερη αν δεν είχε υπερφορτωθεί τόσο πολύ, απλά και μόνο με το γεγονός ότι παρότι αυτή ξεκινά με τη γνωριμία του Ράλστον με δύο ορειβάτισσες και -μεταφορικά- του θεατή με το τοπίο, δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον μέχρι να πέσει ο βράχος πάνω στο χέρι του πρωταγωνιστή!
Και από κει και πέρα θα μπορούσε να είναι καθηλωτικό ή ψυχοπλακωτικό ή τέλος πάντων ένα ιδιαιτέρως επώδυνο έργο, αλλά αρχίζει να πλατειάζει με βιντεο-κλιπίστικες, μελοδραματικές σκηνές παραισθήσεων, αναμνήσεων και άλλων προσπαθειών του σκηνοθέτη να διατηρήσει το ενδιαφέρον, που τελικά καταφέρνουν μάλλον το αντίθετο. Το αποτέλεσμα είναι στο τέλος η αίσθηση της λύτρωσης να είναι μόνο επιφανειακή, να εντοπίζεται στη μουσική επένδυση αλλά να λείπει από την ουσία και να αδυνατεί να μιλήσει στην ψυχή.
Γενικότερα όμως είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο φιλμ, που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο, αλλά δεν μένει αξέχαστο, όπως ενδεχομένως να μπορούσε....
Ωστόσο, ο Ντάνι Μπόιλ έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Τον πρωταγωνιστή του, Τζέιμς Φράνκο, που δίνει μία συγκλονιστική ερμηνεία και είναι αυτός που στην πραγματικότητα κρατάει το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ στις πλάτες του.
Η αλήθεια είναι ότι προηγήθηκε και το σαφώς καλύτερο και πιο τολμηρό παρόμοιου θέματος «Βuried», που αν είχε βγει παλιότερα θα μπορούσε να αποφευχθεί η σύγκρισή του με τις «127 ώρες».

Δείτε το trailer

(0/5: κακή | 1/5: μετριότατη | 2/5: ενδιαφέρουσα | 3/5: καλή | 4/5: πολύ καλή | 5/5: αριστούργημα)
 

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Ο τρομακτικά αργός δολοφόνος με το απίστευτα άχρηστο όπλο


Προσπαθήστε να φέρετε στο νου σας τους πιο φριχτούς κινηματογραφικούς δολοφόνους που έχουν παγώσει το αίμα στις φλέβες σας με την εμφάνισή τους στους χειρότερους εφιάλτες σας...







 

 








Σίγουρα ανατριχιάσατε με το βλέμμα του Νόρμαν Μπέιτς από το Psycho που άφησε εποχή, σίγουρα είχατε λουστεί στον υδρώτα υπό την απειλή του Ghostface στα Scream, σίγουρα φρικάρατε με τα κανιβαλιστικά ένστικτα του Χάνιμπαλ Λέκτερ και ξέρω πόσο πολύ ανυπομονούσατε να ψοφήσει επιτέλους αυτός ο παλιοπούστης ο Michael Myers!!!

Μα όσο σαδιστικά, διεστραμμένα, φρικώδη και νοσηρά κι αν ήταν τα εγκλήματα του Jigsaw στα low budget Saw και του John Doe στο εφιαλτικό Se7en, είναι αυτοί οι πιο βασανιστικοί τρόποι για να πραγματοποιηθεί μία φρικαλέα δολοφονία;

Ο Richard Gale απάντησε το 2008 σε αυτό το ερώτημα με ένα μεγάλο, ύπουλο ΟΧΙ!

 Στο Se7en, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φίντσερ μας παρουσίασε ένα φόνο, ο οποίος για να ολοκληρωθεί χρειάστηκε, αν δεν κάνω λάθος, έναν ολόκληρο χρόνο! Στο «The Horribly Slow Murderer With The Extremely Ineffiecient Weapon», ο Richard Gale βάζει τα γυαλιά σε όποιον δημιουργό θέλει να πιστεύει ότι έχει διεστραμμένο μυαλό, αφηγούμενος ένα φόνο, ο οποίος διήρκεσε πάνω από μία δεκαετία!

Ξεχάστε τα φονικά όπλα που σας σήκωναν την τρίχα μόλις τα βλέπατε όπως το αλυσοπρίονο του Leatherface και τα νύχια σε στυλ Scissorhands του Freddy Krueger και δείτε την νέα μορφή του πιο αργού και βασανιστικού φονικού όπλου που έχει γνωρίσει ποτέ η κινηματογραφική ιστορία:


O Richard Gale ενσάρκωσε τον ορισμό του σαδιστή δολοφόνου στο πρόσωπο ίσως του πιο τρομακτικού, αμείλικτου, ανίκητου ghost bad-ass killer όλων των εποχών... τον Ginosaji!

Το δεκάλεπτο trailer της δεκάλεπτης ταινίας που είναι το ίδιο το trailer (!) αφηγείται την επική ιστορία της μάχης ενός άντρα ενάντια στον προαναφερθέντα δολοφόνο-φάντασμα, ο οποίος τον κυνηγάει για χρόνια παντού. Όμως ΠΑΝΤΟΥ!


"Κάποιοι φόνοι διαρκούν δευτερόλεπτα....

Άλλοι διαρκούν λεπτά...

Άλλοι διαρκούν ώρες...

Τώρα, αυτός ο φόνος διαρκεί χρόοοονια!

Εσείς, τι θα κάνατε;

Δεν μπορείτε να ξεφύγετε...

Δεν μπορείτε να το σταματήσετε...

Δεν μπορείτε να το σκοτώσετε...

Θα σας βρει...

Θα σας πιάσει...

Θα σας χτυπήσει... με ένα κουτάλι! 

Ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά...  Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά... Και ξανά...  Και ξανά... KΑΙ ΞΑΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑA!!!!!"

Δείτε την δεκάλεπτη ταινία εδώ:

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Μουσικάρα!

   Σας έχει τύχει ποτέ να ακούσετε κάποιο τραγούδι στο ραδιόφωνο και ίσως λόγω και της διάθεσής σας την συγκεκριμένη στιγμή, να συγκινηθείτε, τόσο που να θέλετε να κλείσετε τα μάτια για να απολαύσετε απόλυτα την πανέμορφη μελωδία του και, γιατί όχι, ακόμα και να κλάψετε; Αυτό το συναίσθημα είναι μοναδικό και δεν μπορείς να νιώσεις πιο ωραία ακούγοντας μουσική. Γιατί αυτή είναι η μουσική που σε κάνει να την ερωτευτείς. Και αυτό για μένα αποτελεί το πιο μεγάλο και ουσιαστικό επίτευγμα ενός καλλιτέχνη.

   Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα μια συλλογή από κομμάτια που με κάνουν να νιώθω κάπως έτσι και τα συνδύασα σε ένα CD, το οποίο ακούω και ξανακούω και απλώς δεν παλιώνει! Όπως και στην παλαιότερη λίστα με τα ελληνικά τραγούδια βέβαια, έτσι και τώρα συνεχίζω να αναζητώ περισσότερη μουσική να προσθέσω στη συλλογή αυτή, καθώς αποτελείται από 12 μόνο κομμάτια... Ευελπιστώ πως κι εσείς θα αισθανθείτε αντίστοιχα ακούγοντας τη μουσική που, εμένα τουλάχιστον, με συνεπαίρνει κάθε φορά που έχω την ευκαιρία να την απολαύσω... Enjoy... :-)


   Καταπληκτικό κομμάτι, πολύ ατμοσφαιρικό και ίσως το καλύτερο της Φινλανδής goth-μεταλού Tarja Turunen. Το ανακάλυψα κάνοντας έρευνα για gothic κομμάτια στο youtube και ήμουν τυχερός που το βίντεο που βρήκα έγραφε τίτλο και καλλιτέχνη του τραγουδιού και δεν είχε ονομαστεί απλώς με ένα ξερό "gothic music". Μόνο και μόνο το όνομα της σοπράνο-τραγουδίστριας είναι ατμοσφαιρικό...


2. Le moulin
   Από τον συνθέτη Yann Tiersen, ένα κομμάτι που είναι πανέμορφο, όπως άλλωστε και όλα τα υπόλοιπα του soundtrack της Amelie...

3. Hope
   Από τους Apocalyptica. Το κομμάτι ξεκινά με επιθετικό action ύφος, μα η εξέλιξή του είναι ακριβώς αυτό που προμηνύει ο τίτλος του. Σαν μετά από μια στιγμή εξαντλητικής συναισθηματικής καταπίεσης να έμαθες το πιο χαρούμενο νέο που θα μπορούσαν να σου ανακοινώσουν. Η αρχική εσωτερική μουντίλα δίνει τη θέση της σε μία ξαφνική, λυτρωτικά εκθαμβωτική λάμψη: την ελπίδα...

4. The unforgiven
   Από τον δίσκο Apocalyptica plays Metallica, που αποτελείται αποκλειστικά από διασκευές τραγουδιών των Metallica από τους μοναδικούς Apocalyptica... Μπορεί τα μισά από τα καλύτερα τραγούδια τους να είναι διασκευές, αλλά αυτό δεν τους στερεί την εκπληκτική μαγεία τους...

5. Nothing else matters
   Μία ακόμα εκπληκτική διασκευή γνωστού τραγουδιού των Metallica. Δεν έχω κάτι να προσθέσω, τα είπα όλα παραπάνω.

6. Lux Aeterna
   Ο συνθέτης του κομματιού είναι ο Κλιντ Μανσέλ και αυτό προέρχεται από το soundtrack της ταινίας «Requiem for a dream» του Ντάρεν Αρονόφσκι, για την οποία ξέρω πως είναι εξαιρετική, αλλά και ανυπόφορα καταθληπτική... Μπορεί να μην ξέρετε την ταινία, σίγουρα όμως έχετε ακούσει το εν λόγω κομμάτι και μάλιστα πολλές φορές... Απλά αναφέρω ότι το σάουντρακ του «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» θεωρείται από τα καλύτερα της δεκαετίας των 00's...


   Ο «Μοναχικός βοσκός», χρησιμοποιήθηκε από τον Κουέντιν Ταραντίνο στον επίλογο του πρώτου Kill Bill. Πέρα από το γεγονός ότι η ταινία έχει εξαιρετικό, must-buy soundtrack, ειλικρινά, θα ήταν πολύ χειρότερη αν δεν τελείωνε με τη μουσική υποστήριξη αυτού του τραγουδιού. Με μία λέξη: μαγεία...

   Το βίντεο στο οποίο σας παραπέμπει ο σύνδεσμος περιέχει δύο κομμάτια ("Prologue" και "Medieval waters") από το soundtrack της ταινίας In Bruges (Αποστολή στη Μπριζ). Η μελωδία είναι η ίδια, απλά αλλάζουν τα μουσικά όργανα. Φοβάμαι μήπως είναι ανάγκη να έχει δει κανείς την ταινία για να τον μαγέψει όπως και εμένα αυτή η απλή αλλά συγκινητικότατη μουσική. Γιατί είναι τόσο μα τόσο χαρακτηριστική αλλά και αντιπροσωπευτική του έργου, που μόλις την ακούσεις σου φέρνει κατευθείαν αυτό στο μυαλό και γι' αυτό και σε αγγίζει αμέσως... Χωρίς αυτήν, το έργο θα είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της γοητείας του...

9. Comptine d' un autre ete
   Στον σύνδεσμο που έχω βάλει, το κομμάτι του Yann Tiersen (ναι, κι αυτό είναι από το soundtrack της  Amelie) συνοδεύει μία πολύ απλή αλλά αρκετά εκφραστική ταινία μικρού μήκους, με όνομα «Το πιάνο»... Χάρη σ' αυτήν το άκουσα για πρώτη φορά...


10. Romeo & Juliet
   Δεν νομίζω ότι χρειάζονται λόγια, οι περισσότεροι θα το έχετε ακούσει πολλές φορές, οι υπόλοιποι ας απολαύσουν το πανέμορφο μουσικό θέμα του Romeo και της Juliet...


11. Ruska 
   Τους Apocalyptica τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία και αυτό ήταν το πρώτο τους κομμάτι που άκουσα. Έκτοτε, τους συμπεριλαμβάνω στα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Το «Ruska» αποτελεί και μακράν το καλύτερό τους κομμάτι.
   Τα πραγματικά συγκλονιστικά τραγούδια τα «μυρίζεσαι» από την πρώτη φορά που τα ακούς. Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση, από την πρώτη κιόλας φορά που είχα την τιμή να απολαύσω το αριστούργημα των Apocalyptica, το ερωτεύτηκα. Για μένα, ένας τρόπος υπάρχει για να το απολαύσεις στο έπακρό του: Όπως κάνω κι εγώ, δυναμώστε την ένταση των ηχείων σας αρκετά ώστε να μην ακούγεται κανένας ήχος πάνω από αυτόν του τραγουδιού. Έπειτα ξαπλώστε στο κρεβάτι σας και κλείστε τα μάτια σας. Είναι σχεδόν ανατριχιαστικός ο τρόπος που το κομμάτι σε αγκαλιάζει και σε βυθίζει βαθιά μέσα του...
   Θα μπορούσα να πω πως κάθε φορά που το κάνω αυτό είναι και μια εμπειρία! Δεν είναι λίγες οι φορές που το εκπληκτικό αυτό κομμάτι με έχει κάνει να ανατριχιάσω ή να δακρύσω....
   «Worst part of the song: it ends...» λέει εξαιρετικά εύστοχα κάποιος φίλος στο σχόλιό του στο youtube και είναι απολύτως σωστός. Το κομμάτι τελειώνει με ένα σχεδόν σαδιστικά αργό fade... Η μουσική με αργούς ρυθμούς χαμηλώνει και, καθώς ο ολιγόλεπτος  υπνωτισμός στον οποίο σε είχε υποβάλλει φτάνει στο τέλος του, νιώθεις πως απομακρύνεται και σιγά σιγά χάνεται και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τη φέρεις πίσω... Μόλις κυριαρχήσει και πάλι σιωπή, χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις πως είσαι αναγκασμένος να επιστρέψεις και πάλι στην, συγκριτικά με τον συναισθηματικό κατακλυσμό που σου προσέφερε το τραγούδι, άχρωμη, αδιάφορη, βαρετή πραγματικότητα...