Όπως είχα εξηγήσει στη "δεύτερη ανάρτηση του Φεβρουαρίου", όλον το Φλεβάρη είχα μείνει χωρίς ίντερνετ και χωρίς τηλέφωνο και καθώς δεν δούλευα για λίγο καιρό το blog είχα προβληματιστεί για το αν τελικά αξίζει αυτό να υπάρχει. Αν έχει νόημα. Αν υπάρχει λόγος.
Έχει ενδιαφέρον;
"Δεν νομίζω, αφού απλά γράφω ό,τι μου κατεβαίνει, για διαφορετικό θέμα κάθε φορά, σε διαφορετικό ύφος. Ποιός να ενδιαφερθεί, λοιπόν;"
Τι να κάνω;
"Προφανώς αυτό που χρειάζεται είναι υφολογική και θεματική σαφήνεια", είχα πει στον εαυτό μου.
"Να αφοσιωθώ στα βίντεο-trailers-τραγούδια από το youtube, όπως σκόπευα στην αρχή;
Να συνεχίσω να γράφω για διάφορα θέματα, αλλά να στοχεύω πάντα στο γέλιο και τον χαβαλέ;"
Κανένα από τα δύο δε θα πετύχαινε. Θα δυσκολευόμουν, θα πιεζόμουν να γράψω και αυτό θα γινόταν αντιληπτό μέσα από τις αναρτήσεις. Γιατί; Γιατί καμία από τις δύο αυτές λύσεις δεν με εκφράζει.
Δεν με εκφράζει.
Δεν με εκφράζει.
Ακούτε κι εσείς αυτήν την ανατριχιαστική μουσική πίσω από τις συγκεκριμένες λέξεις;
Αυτές τις μέρες νομίζω πως ο εν λόγω προβληματισμός μου έχει κορυφωθεί. Διαφήμισα το μπλογκ σε φίλους και παράλληλα διαφήμιζα και εκείνο του Charly. Αργότερα μου είπαν λοιπόν ότι τα "Σκατά Μελάτα" τους άρεσαν πιο πολύ από το δικό μου ιστολόγιο. Ή αν δε μου το είπαν, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβω. Ξέρω ότι αυτό που κέρδισε την προσοχή όσων επισκέφθηκαν τα Σκατά Μελάτα ήταν το χιούμορ. Κάτι άλλο που μου είπαν επίσης είναι το εξής:
«Το shit with honey είναι πολύ χαρούμενο, ενώ στο δικό σου δεν μου αρέσουν οι νεκροκεφαλές».
Ε, λοιπόν, ξέρεις κάτι;
ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!
Μακάρι, πραγματικά μακάρι να μπορούσα να απαντήσω έτσι. Μα δε θα ήταν αλήθεια.
Έχω διακοσμήσει το μπλογκ μου με νεκροκεφαλές επειδή μου αρέσει έτσι. Ίσως το κάνουν σκοτεινό / τρομακτικό / καταθλιπτικό. Δε με πειράζει. Αυτό είναι εν μέρει το στυλ μου.
Δεν δημιουργείς ένα πίνακα ζωγραφικής με βάση τι αρέσει στους άλλους. Ζωγραφίζεις με βάση ό,τι νιώθεις. Ό,τι νιώθεις ΕΣΥ.
Μα μακάρι να μη με ένοιαζε κι εμένα το πώς βλέπουν οι άλλοι το blog μου. Αλλά με νοιάζει. Γι' αυτό έχω προβληματιστεί. Γι' αυτό θέλω να κάνω αλλαγές. Όμως πάνω σε αυτές τις αλλαγές εντοπίζεται κι άλλος προβληματισμός.
Εδώ είναι που ήθελα εξαρχής να καταλήξω.
Δεν είναι μόνο το blogger, είναι η πραγματικότητα. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι όλοι. Ο κόσμος γύρω σου. Αλλά και εσύ ο ίδιος.
Πάντοτε, όταν κανείς βλέπει κάποιον άλλον να είναι καλύτερος (σε οτιδήποτε, από το finger-skate έως τις επιλογές ζωής και τις σχέσεις) ζηλεύει. Είτε λίγο είτε πολύ, δεν έχει σημασία. Η ζήλεια υπάρχει παντού γύρω μας και πιστεύω πως κανείς δε θα 'πρεπε να το αρνηθεί αυτό.
Μόνο που δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν είναι ικανοί να συνειδητοποιήσουν ότι ζηλεύουν. Ίσως να το ξέρουν, μα να έχουν πείσει ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό ότι αυτό που νιώθουν δεν είναι ζήλεια. ...
Από την άλλη, έχουμε εκείνους που ξέρουν ότι ζηλεύουν, αλλά εκεί γεννάται το ερώτημα «τι να κάνω;»
«Αδιαφόρησε, ξέχασέ το» είναι η πιθανότερη απάντηση που θα πάρεις, μα αυτό είναι πολύ θεωρητικό και δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Επαναλαμβάνω και τονίζω ότι δεν αναφέρομαι σε εμένα και το blog μου, αλλά στην πραγματική ζωή, γιατί είναι κάτι που με απασχολεί καιρό τώρα, αλλά τώρα έτυχε να το διαπιστώσω, χάρη σε αυτές τις σκέψεις για το blog.
Η ζήλεια είναι ένας (ίσως ο μεγαλύτερος) παράγοντας που οδηγεί στην υποκρισία. Πράγμα σημαντικό γιατί η τελευταία είναι αυτή που μπορεί κανείς να διακρίνει. Μπορεί να την αισθανθεί, να τη μυρίσει γύρω του. Ή τουλάχιστον στην εφηβεία, που αποτελεί την πιο ασταθή ηλικία του ανθρώπου και εγώ σ' αυτή βρίσκομαι. Γι' αυτό και έχω να πω όσα λέω. Γιατί η υποκρισία είναι θέμα που απασχολεί έντονα συνήθως την ηλικία μου.
Υποκρισία, ανταγωνισμός, ζήλεια.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ, είναι να κοιτάξω μέσα μου. Να ανακαλύψω πού έγκειται η ζήλεια που νιώθω. Ποιόν ζηλεύω και για τι. Αν ξεκαθαρίσουν αυτά στο μυαλό σου, είναι πιο εύκολο να προτείνεις στον εαυτό σου μια λύση.
Ο συλλογισμός προχωράει. Αφού ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που ζηλεύεις από ένα άτομο ή από μια ομάδα ατόμων κ.λπ., τότε πρέπει να σιγουρευτείς αν πραγματικά θέλεις να αφομοιώσεις κι εσύ αυτή τη συμπεριφορά ή το στυλ ή οτιδήποτε ζηλεύεις και στη συνέχεια να ξεκαθαρίσεις κατά πόσον αυτό είναι δυνατό να γίνει ώστε να μην ξεπερνά τα όρια του εαυτού σου, δηλαδή να είναι προσαρμοσμένο στη δική σου συμπεριφορά, στο δικό σου στιλ, με βάση ό,τι κάνεις, ό,τι σου ταιριάζει, ό,τι πιστεύεις και ό,τι σε εκφράζει. ΕΣΕΝΑ.
Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να προσπαθείς να "αντιγράψεις" τους άλλους. Αν πρόκειται για "αντιγραφή", τότε θα πρέπει να επιλέξεις μόνο ένα πολύ μικρό και συγκεκριμένο κομμάτι τους. Ώστε να μην καταλήξεις να προσποιείσαι κάποιον που δεν είσαι εσύ. Να μην καταλήξεις να υποκρίνεσαι.
Μάλιστα, συνήθως υποκρίνεσαι κάποιον επειδή ξεχωρίζει, αλλά αυτό κάνει εσένα να μην ξεχωρίζεις.
Συνεπώς, αν και για πολλούς είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουν (και από αυτούς δεν αποκλείω εμένα), το να είσαι ο εαυτός σου είναι, τελικά, πολύ πιο αποτελεσματικό από το να υποκρίνεσαι. Αλήθεια.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου, ό,τι είπα στον εαυτό μου κατά τη διάρκεια ενός μικρού συλλογισμού που προσπάθησα, με όση αφέλεια κι αν το έκανα, να αποτυπώσω εδώ και να μοιραστώ μαζί σας.
Το παραπάνω θέμα με απασχολεί αρκετά και όσα έγραψα δεν είναι λόγια του αέρα για μένα.
Όσον αφορά το blog, τώρα, έγιναν ήδη κάποιες αλλαγές όπως θα παρατηρήσατε και στη συνέχεια ευελπιστώ να καταφέρω να του προσδώσω μεγαλύτερη ενότητα ύφους. Όπως είπαμε όμως, θα γράφω ό,τι με εκφράζει και νομίζω ότι αυτός είναι και ο σημαντικότερος συνδετικός κρίκος μεταξύ των αναρτήσεων.
Ααχ... Μου έφυγε ένα βάρος με αυτό το ποστ...
Εις το επανηδείν λοιπόν!
Έχει ενδιαφέρον;
"Δεν νομίζω, αφού απλά γράφω ό,τι μου κατεβαίνει, για διαφορετικό θέμα κάθε φορά, σε διαφορετικό ύφος. Ποιός να ενδιαφερθεί, λοιπόν;"
Τι να κάνω;
"Προφανώς αυτό που χρειάζεται είναι υφολογική και θεματική σαφήνεια", είχα πει στον εαυτό μου.
"Να αφοσιωθώ στα βίντεο-trailers-τραγούδια από το youtube, όπως σκόπευα στην αρχή;
Να συνεχίσω να γράφω για διάφορα θέματα, αλλά να στοχεύω πάντα στο γέλιο και τον χαβαλέ;"
Κανένα από τα δύο δε θα πετύχαινε. Θα δυσκολευόμουν, θα πιεζόμουν να γράψω και αυτό θα γινόταν αντιληπτό μέσα από τις αναρτήσεις. Γιατί; Γιατί καμία από τις δύο αυτές λύσεις δεν με εκφράζει.
Δεν με εκφράζει.
Δεν με εκφράζει.
Ακούτε κι εσείς αυτήν την ανατριχιαστική μουσική πίσω από τις συγκεκριμένες λέξεις;
Αυτές τις μέρες νομίζω πως ο εν λόγω προβληματισμός μου έχει κορυφωθεί. Διαφήμισα το μπλογκ σε φίλους και παράλληλα διαφήμιζα και εκείνο του Charly. Αργότερα μου είπαν λοιπόν ότι τα "Σκατά Μελάτα" τους άρεσαν πιο πολύ από το δικό μου ιστολόγιο. Ή αν δε μου το είπαν, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβω. Ξέρω ότι αυτό που κέρδισε την προσοχή όσων επισκέφθηκαν τα Σκατά Μελάτα ήταν το χιούμορ. Κάτι άλλο που μου είπαν επίσης είναι το εξής:
«Το shit with honey είναι πολύ χαρούμενο, ενώ στο δικό σου δεν μου αρέσουν οι νεκροκεφαλές».
Ε, λοιπόν, ξέρεις κάτι;
ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!
Μακάρι, πραγματικά μακάρι να μπορούσα να απαντήσω έτσι. Μα δε θα ήταν αλήθεια.
Έχω διακοσμήσει το μπλογκ μου με νεκροκεφαλές επειδή μου αρέσει έτσι. Ίσως το κάνουν σκοτεινό / τρομακτικό / καταθλιπτικό. Δε με πειράζει. Αυτό είναι εν μέρει το στυλ μου.
Δεν δημιουργείς ένα πίνακα ζωγραφικής με βάση τι αρέσει στους άλλους. Ζωγραφίζεις με βάση ό,τι νιώθεις. Ό,τι νιώθεις ΕΣΥ.
Μα μακάρι να μη με ένοιαζε κι εμένα το πώς βλέπουν οι άλλοι το blog μου. Αλλά με νοιάζει. Γι' αυτό έχω προβληματιστεί. Γι' αυτό θέλω να κάνω αλλαγές. Όμως πάνω σε αυτές τις αλλαγές εντοπίζεται κι άλλος προβληματισμός.
Εδώ είναι που ήθελα εξαρχής να καταλήξω.
Δεν είναι μόνο το blogger, είναι η πραγματικότητα. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι όλοι. Ο κόσμος γύρω σου. Αλλά και εσύ ο ίδιος.
Πάντοτε, όταν κανείς βλέπει κάποιον άλλον να είναι καλύτερος (σε οτιδήποτε, από το finger-skate έως τις επιλογές ζωής και τις σχέσεις) ζηλεύει. Είτε λίγο είτε πολύ, δεν έχει σημασία. Η ζήλεια υπάρχει παντού γύρω μας και πιστεύω πως κανείς δε θα 'πρεπε να το αρνηθεί αυτό.
Μόνο που δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν είναι ικανοί να συνειδητοποιήσουν ότι ζηλεύουν. Ίσως να το ξέρουν, μα να έχουν πείσει ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό ότι αυτό που νιώθουν δεν είναι ζήλεια. ...
Από την άλλη, έχουμε εκείνους που ξέρουν ότι ζηλεύουν, αλλά εκεί γεννάται το ερώτημα «τι να κάνω;»
«Αδιαφόρησε, ξέχασέ το» είναι η πιθανότερη απάντηση που θα πάρεις, μα αυτό είναι πολύ θεωρητικό και δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.
Επαναλαμβάνω και τονίζω ότι δεν αναφέρομαι σε εμένα και το blog μου, αλλά στην πραγματική ζωή, γιατί είναι κάτι που με απασχολεί καιρό τώρα, αλλά τώρα έτυχε να το διαπιστώσω, χάρη σε αυτές τις σκέψεις για το blog.
Τι να κάνεις, λοιπόν, όταν βλέπεις κάποιον που είναι καλύτερος από σένα και τον ζηλεύεις; Θα φτάσω κι εδώ. Σημαντικό είναι όμως να αναφέρουμε την πιο κοινή και καθημερινή συνέπεια του συγκεκριμένου τύπου ζήλειας: Υποκρισία.
Η ζήλεια είναι ένας (ίσως ο μεγαλύτερος) παράγοντας που οδηγεί στην υποκρισία. Πράγμα σημαντικό γιατί η τελευταία είναι αυτή που μπορεί κανείς να διακρίνει. Μπορεί να την αισθανθεί, να τη μυρίσει γύρω του. Ή τουλάχιστον στην εφηβεία, που αποτελεί την πιο ασταθή ηλικία του ανθρώπου και εγώ σ' αυτή βρίσκομαι. Γι' αυτό και έχω να πω όσα λέω. Γιατί η υποκρισία είναι θέμα που απασχολεί έντονα συνήθως την ηλικία μου.
Υποκρισία, ανταγωνισμός, ζήλεια.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω εγώ, είναι να κοιτάξω μέσα μου. Να ανακαλύψω πού έγκειται η ζήλεια που νιώθω. Ποιόν ζηλεύω και για τι. Αν ξεκαθαρίσουν αυτά στο μυαλό σου, είναι πιο εύκολο να προτείνεις στον εαυτό σου μια λύση.
Ο συλλογισμός προχωράει. Αφού ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που ζηλεύεις από ένα άτομο ή από μια ομάδα ατόμων κ.λπ., τότε πρέπει να σιγουρευτείς αν πραγματικά θέλεις να αφομοιώσεις κι εσύ αυτή τη συμπεριφορά ή το στυλ ή οτιδήποτε ζηλεύεις και στη συνέχεια να ξεκαθαρίσεις κατά πόσον αυτό είναι δυνατό να γίνει ώστε να μην ξεπερνά τα όρια του εαυτού σου, δηλαδή να είναι προσαρμοσμένο στη δική σου συμπεριφορά, στο δικό σου στιλ, με βάση ό,τι κάνεις, ό,τι σου ταιριάζει, ό,τι πιστεύεις και ό,τι σε εκφράζει. ΕΣΕΝΑ.
Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να προσπαθείς να "αντιγράψεις" τους άλλους. Αν πρόκειται για "αντιγραφή", τότε θα πρέπει να επιλέξεις μόνο ένα πολύ μικρό και συγκεκριμένο κομμάτι τους. Ώστε να μην καταλήξεις να προσποιείσαι κάποιον που δεν είσαι εσύ. Να μην καταλήξεις να υποκρίνεσαι.
Μάλιστα, συνήθως υποκρίνεσαι κάποιον επειδή ξεχωρίζει, αλλά αυτό κάνει εσένα να μην ξεχωρίζεις.
Συνεπώς, αν και για πολλούς είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουν (και από αυτούς δεν αποκλείω εμένα), το να είσαι ο εαυτός σου είναι, τελικά, πολύ πιο αποτελεσματικό από το να υποκρίνεσαι. Αλήθεια.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου, ό,τι είπα στον εαυτό μου κατά τη διάρκεια ενός μικρού συλλογισμού που προσπάθησα, με όση αφέλεια κι αν το έκανα, να αποτυπώσω εδώ και να μοιραστώ μαζί σας.
Το παραπάνω θέμα με απασχολεί αρκετά και όσα έγραψα δεν είναι λόγια του αέρα για μένα.
Όσον αφορά το blog, τώρα, έγιναν ήδη κάποιες αλλαγές όπως θα παρατηρήσατε και στη συνέχεια ευελπιστώ να καταφέρω να του προσδώσω μεγαλύτερη ενότητα ύφους. Όπως είπαμε όμως, θα γράφω ό,τι με εκφράζει και νομίζω ότι αυτός είναι και ο σημαντικότερος συνδετικός κρίκος μεταξύ των αναρτήσεων.
Ααχ... Μου έφυγε ένα βάρος με αυτό το ποστ...
Εις το επανηδείν λοιπόν!
(2.5/5)
