Τα 3 τραγούδια με τους πιο εκφραστικούς στίχους

Αυτή η λίστα περιέχει τα τρία τραγούδια στα οποία έχω εντοπίσει τους πιο εκφραστικούς κατ' εμέ στίχους. Εκφραστικούς ως προς το πόσο αληθινοί και ακριβείς είναι, πόσο υπαρκτά είναι τα συναισθήματα που εκφράζουν σχετικά με τον έρωτα...

3. Plain White T's - Hey There Delilah

Ίσως το πιο εκφραστικό τραγούδι που έχω ακούσει. Αισθάνεσαι πως ο τραγουδιστής βγάζει όλα του τα συναισθήματα μέσα από αυτό, ακριβώς όπως είναι. Γι' αυτό και οι στίχοι ως στίχοι φαίνονται λίγο χύμα και όχι ιδιαίτερα προσεγμένοι, ακριβώς όμως γιατί μοιάζουν 100% αληθινοί. Και πού ξέρεις, μπορεί και να είναι... Απλά, μπορεί ως τραγούδι να έπαιρνε την πρώτη θέση ως προς το πόσο εκφραστικό είναι, αλλά επειδή εδώ βαθμολογώ στίχους, παίρνει την τρίτη. Παρακάτω θα βρείτε το τραγούδι και πιο κάτω τους στίχους. Αν τους διαβάσετε χωρίς να τους ακούτε παράλληλα δεν νομίζω ότι θα σας πουν βέβαια και τίποτα...

Hey there Delilah
What's it like in New York City?
I'm a thousand miles away
But girl, tonight you look so pretty
Yes you do
Times Square can't shine as bright as you
I swear it's true

Hey there Delilah
Don't you worry about the distance
I'm right there if you get lonely
Give this song another listen
Close your eyes
Listen to my voice, it's my disguise
I'm by your side

Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
What you do to me

Hey there Delilah
I know times are getting hard
But just believe me, girl
Someday I'll pay the bills with this guitar
We'll have it good
We'll have the life we knew we would
My word is good

Hey there Delilah
I've got so much left to say
If every simple song I wrote to you
Would take your breath away
I'd write it all
Even more in love with me you'd fall
We'd have it all

Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me

A thousand miles seems pretty far
But they've got planes and trains and cars
I'd walk to you if I had no other way
Our friends would all make fun of us
and we'll just laugh along because we know
That none of them have felt this way
Delilah I can promise you
That by the time we get through
The world will never ever be the same
And you're to blame

Hey there Delilah
You be good and don't you miss me
Two more years and you'll be done with school
And I'll be making history like I do
You'll know it's all because of you
We can do whatever we want to
Hey there Delilah here's to you
This one's for you

Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
Oh it's what you do to me
What you do to me.

2. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - Ένας Τούρκος Στο Παρίσι

Ουάου, πόσο, μα πόσο αληθινά αυτά που λέει το τραγούδι; Η κατάσταση που περιγράφουν οι στίχοι υπάρχει στην πραγματικότητα ατόφια, έτσι ακριβώς όπως εκφράζεται σε αυτούς...



Μου γράφεις δε θα 'ρθεις για διακοπές
χρωστάς μαθήματα μου λες
φωτογραφίες στέλνεις απ' το Λούβρο
και άλλες με τον γάτο σου τον Τούρκο
ο Τούρκος να πηδάει στα σκαλιά
και ύστερα παιχνίδια να σου κάνει
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
στη γάμπα σου να τρέμει μια ουρά
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει

Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις

Μου γράφεις πως σου έλειψα πολύ
μου στέλνεις χάρτινο φιλί
το χρόνο σου μετράς για το πτυχίο
το γράμμα μου σου φάνηκε αστείο
κι ο Τούρκος στη μοκέτα αραχτός
φιλίες με τους Γάλλους σου να πιάνει
να πίνει και να τρώει ό,τι τρως
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει
να πίνει και να τρώει ό,τι τρως
αυτός ο Τούρκος Τούρκο θα με κάνει

Ζηλεύω το μικρό σου το γατί
στα πόδια σου κοιμάται όταν διαβάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις
δεν ξέρω αν κοιμάστε και μαζί
ή μ' άλλον στο κρεβάτι τον αλλάζεις

Συγχώρα με που γίνομαι μικρός
μα η ανάγκη να σε νιώσω είναι μεγάλη
μακριά σου νιαουρίζω μοναχός
μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι
μακριά σου νιαουρίζω μοναχός

μα c' est la vie που λένε και οι Γάλλοι

1.

Skeeter Davis - The End Of The World

Τα λόγια είναι περιττά (τα δικά μου, όχι του τραγουδιού...). Το τραγούδι περιγράφει ένα συγκεκριμένο και "απολύτως απόλυτα" έγκυρο συναίσθημα. Ως τραγούδι δεν λέει πολλά, αλλά σκεφτείτε ότι όταν το άκουσα έκλαψα, όχι γιατί με άγγιξε ως τραγούδι, αλλά μόνο και μόνο επειδή διάβαζα τους στίχους του...

Why does the sun go on shining

Why does the sea rush to shore

Don't they know it's the end of the world

'Cause you don't love me any more

Why do the birds go on singing

Why do the stars glow above

Don't they know it's the end of the world

It ended when I lost your love

I wake up in the morning and I wonder
Why everything's the same as it was
I can't understand, no, I can't understand
How life goes on the way it does

Why does my heart go on beating
Why do these eyes of mine cry
Don't they know it's the end of the world
It ended when you said goodbye

Why does my heart go on beating
Why do these eyes of mine cry
Don't they know it's the end of the world
It ended when you said goodbye

Η θάλασσα πίσω από τα θρανία

Το παραπάνω βίντεο το έβαλα μην ξέροντας πώς να ξεκινήσω το σημερινό ποστ, που θέμα έχει τα σχολικά χρόνια.

Έχει πλάκα να σκέφτεται κανείς την κατάσταση που επικρατεί στο διάλλειμα μεταξύ των διδακτικών ωρών του σχολείου (γυμνασίου συγκεκριμένα). Τα πράγματα χοντρικά έχουν ως εξής...

Αρχικά, έχουμε τον γαμιά της τάξης, αυτόν που καθιστά το τμήμα μπουρδέλο κατά τη διάρκεια του μαθήματος, μην έχοντας ανοίξει βιβλίο όλη τη χρονιά, αλλά θέλει να το παίζει ώριμος και μάγκας με το να καπνίζει, να βρίζει, να φτύνει, να περνά στους υπόλοιπους συμμαθητές την εντύπωση ότι είναι κατώτεροί του και να περπατά με το παντελόνι στα γόνατα. Κάτι τέτοιο θα ήταν πρακτικό:

Μετά έχουμε και την αρχι-τσούλα της τάξης, η οποία δεν μπορεί να βγει ούτε στο μπαλκόνι του σπιτιού της χωρίς να βάλει ένα τόνο μέικ-απ.

Αυτά τα δύο πρόσωπα μάλιστα συχνά αποτελούν και ζευγάρι, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει, και των δύο η αγαπημένη συνήθεια είναι να φιλιούνται με το "έτερον ήμισύ τους" μέσα στη μέση του προαυλίου περισσότερο για να πουλήσουν μούρη, παρά επειδή νιώθουν κάτι για το άτομο το οποίο ισχυρίζονται ότι "αγαπούν".

Έτσι, βλέπουμε και το άλλο άκρο, τους δυο-τρεις 'ξενέρωτους' της τάξης, που κρυφοκοιτάνε τα ζευγαράκια του τμήματός τους χασκογελώντας, λες και το να φιλάς κάποια είναι εξίσου εκκεντρικό με το να κατεβάζεις τα βρακιά σου επιδεικνύοντας τα αναπαραγωγικά σου όργανα μπροστά σε όλο τον κόσμο γελώντας υστερικά με το ύφος που είχε ο ψυχανώμαλος που είδα προχθές να χέζει στην αυλή ενός σπιτιού, μπροστά στα πόδια της σοκαρισμένης ιδιοκτήτριας.

Αυτοί τρώνε τρελό σνομπάρισμα από τους μάγκες, οι οποίοι όπως είπαμε προσπαθούν με νύχια και με δόντια να προβάλλουν την και καλά ανωτερότητά τους.

Ο υπερμέγιστος σπασίκλας της τάξης, από την άλλη, ο οποίος επίσης σνομπάρεται χοντρά, μπορεί να νοιάζεται για οποιοδήποτε κουτσομπολιό εκδίδεται σε κάποιο κουτσομπολίστικο περιοδικό του οποίου ο τίτλος αρνείται κατηγορηματικά να σηκώσει τον κώλο του και να έρθει να χτυπήσει το κουδουνάκι στην πόρτα του ευφυούς εγκεφαλού μου, τα γκομενικά όμως των συμμαθητών του τον αφήνουν παγερά αδιάφορο κι έτσι στο διάλλειμα κάθεται μέσα στην τάξη γελώντας μαζί με κάποιον άλλο φίλο του (ο οποίος τον κάνει παρέα είτε γιατί είναι το ίδιο ξενέρωτος, είτε για να τον βοηθά στα μαθήματα) με τα πιο κρύα αστεία που μπορεί να βάλει ο νους σας.

Η αλήθεια είναι πως και η πλειοψηφία της τάξης παραμένει μέσα στην αίθουσα, αν δεν υπάρχει κάποιος καθηγητής επιτηρητής να απαιτήσει να βγουν για να μη βρωμοκοπάει ο τόπος μασχαλίλα. Αυτά τα παιδιά λοιπόν είτε συζητάνε δήθεν σοβαρά για το πιο αφελές θέμα που θα μπορούσαν να επιλέξουν ή γεμίζουν τον πίνακα με γελοιογραφίες (έχουν συλλάβει την έννοια γελοιογραφία ως γελοία ζωγραφιά) ή ελληνικές παροιμίες στα Αγγλικά πχ when the cat is away, the mice dance.

Και, εντάξει, πέρα από αυτά υπάρχουν και οι παρέες που πηγαινοέρχονται στο προαύλιο και φυσικά πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή εδώ:

..αλλά ένα γενικό πλάνο θα μπορούσε να θεωρηθεί το παραπάνω.

Κάτι άλλο άξιο προσοχής στο γυμνάσιο είναι τα προγράμματα περιβαλλοντικής που νομίζουν ότι ευαισθητοποιούν περιβαλλοντολογικά τα παιδιά με το να τα πηγαίνουν σε μερικές εκπαιδευτικές εκδρομές -από την πλευρά των παιδιών: χάσιμο μαθήματος.

Αγαπητοί μου καθηγηταί, οι αγαπητοί σας μαθηταί δεν παίρνουν μέρος στο πρόγραμμά σας γιατί ενδιαφέρονται για αυτά που προσφέρεστε να τους διδάξετε. Μπράβο, τους κάνατε να μαζέψουν μία φορά όλοι (όλοι; χμμ...) μαζί τριάντα σκουπιδάκια από μία παραλία, αλλά κάθε μέρα καθένας τους πετάει άλλα τριάντα σκουπιδάκια στον δρόμο ή και μέσα στο σχολείο, όπου υποτίθεται ότι μορφώνεται. Όχι, φίλοι καθηγηταί, οι μαθηταί δεν παίρνουν μέρος στο πρόγραμμά σας γιατί νοιάζονται, αλλά για να έρθουν στην τριήμερη εκδρομή που θα τους πάτε εις το πέρας του σχολικού έτους. Ω, δεν σας είχε περάσει από το μυαλό, ε;

Ναι, αυτό ισχύει και, πιστέψτε, τώρα το ξέρω πολύ καλά. Αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι παίρνοντας μέρος στο φετινό περιβαλλοντικό πρόγραμμα με τίτλο "Έλληνες και θάλασσα: Ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο", προσωπικά ναι, έμαθα πράγματα. Γιατί;

Γιατί φέτος συνδυάσαμε την περιβαλλοντική εκπαίδευση (που δεν ενδιαφέρει κανέναν) με την χιουμοριστική αναπαράσταση της κατάστασης που επικρατεί σε ένα σχολείο, κάπως όπως εκείνη που περιέγραψα παραπάνω, σε μία ερασιτεχνική μεσαίας διάρκειας ταινία που ίσως να μπορούσε να χαρακτηριστεί κωμικό ντοκιμαντέρ, ανάμεικτου ψυχαγωγικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Και αν αναρωτιέστε, ναι κάνω διαφήμιση!

Το μισητό από όλους φυτό, οι αναίσθητοι καραγκιόζηδες, η θεούσα, οι μάγκες που δε διανοούνται να πιάσουν στυλό στα χέρια τους, η τρελο-Μπάρμπι και ο μισο-Έλληνας είναι μερικοί από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία μας. Πέρα από την πλάκα ως προς την απλοϊκή χιουμοριστικών διαστάσεων αναπαράσταση μίας σχολικής τάξης, μέσα από το φιλμ θέλουμε να μιλήσουμε για ένα μάθημα που μπορεί να κερδίσει τα παιδιά, για την ικανότητα αυτών να ανακαλύψουν τον ώριμο εαυτό τους και άλλες ψευτοδιδακτικές μπούρδες που ευελπιστώ να αποδειχτούν πετυχημένες...

Και όλα αυτά μέσα από εργασίες (που είχαμε στ' αλήθεια να κάνουμε) σχετικά με τη θάλασσα. Επειδή νυστάζω δείτε το τρέιλερ και σας περιμένουμε στις 15 Ιουνίου και ώρα 20:30 στο 2ο Γυμνάσιο Παπάγου... Εις το επανηδείν!

 

Came out last month

Source Code
Ο ιδιαίτερος σκηνοθέτης που ξεχώρισε με την πρώτη του ταινία "Moon" (moonάκι, που λέει κι ο υπάλληλος στο video club...) εδώ καταπιάνεται με μια πολύ πιο εμπορική, μα κατά τα φαινόμενα καλή χολιγουντιανή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, την οποία από τότε που είδα το trailer περιμένω με ανυπομονησία... Τώρα παίζεται αλλά δεν έχω βρει ευκαιρία να πάω... Τέσπα (τέλος πάντων, για τους μη μυημένους στην 'in' αργκό της νεολαίας)... Δεν μπορώ όμως να αποφασίσω αν περισσότερο θέλω να δω αυτό ή το Θωρ, αλλά μάλλον θα με πάρουν σηκωτό να δω την Κοκκινοσκουφίτσα... Απελπησία!

τρέιλερ
--> Πόσο με ενδιαφέρει: Πάρα πολύ (θέλω να το δω οπωσδήποτε στο σινεμά)


 
Thor
Όχι, δεν πρέπει να είναι καλή, είναι όμως MARVEL. Τέλος.

 τρέιλερ
--> Πόσο με ενδιαφέρει: Πάρα πολύ (θέλω να το δω οπωσδήποτε στο σινεμά)  



Red Riding Hood
Το νέο πόνημα της σκηνοθέτιδας του καλού πρώτου Twilight, θα με άφηνε παγερά αδιάφορο μετά το θάψιμο που έφαγε εδώ, εδώ και κυρίως εδώ, αλλά μερικές ταινίες δεν μπορείς να τις αποφύγεις...

τρέιλερ
--> Πόσο με ενδιαφέρει: Πολύ (θατο δω στο σινεμά, αλλιώς σε DVD)

H μικρή με το παράξενο όνομα που κανείς δεν ξέρει πώς να προφέρει σωστά, αλλά ξέρει σίγουρα ότι έχει ταλέντο, καθώς αυτό ήταν που ξεχώρισε από τη γενικότερη γελοιότητα των περσινών (ή προπέρσινων; δεν θυμάμαι) «Παραδεισένιων οστών», είναι η πρωταγωνίστρια της περιπέτειας Hanna. Όταν είδα την αφίσα λέω: Άλλη μια ανεγκέφαλη κουράδα του Χόλιγουντ. Μα πιο μετά έμαθα ότι την ταινία έχει σκηνοθετήσει ο Τζο Ράιτ, ο οποίος γενικά δεν είναι στο στυλ της "κουράδας". Και πιο μετά διάβασα και κριτικές, που μιλούσαν για μια αξιοπρεπέστατη περιπέτεια δράσης "με άποψη". Ε, οπότε λέω θα το δω σίγουρα. Το πότε είναι άλλη ιστορία...

τρέιλερ
--> Πόσο με ενδιαφέρει: Αρκετά (θα το δω σε DVD)



Scream 4

Ο παλιός μας φίλος θριλεράκιας Γουές Κρέιβεν θυμήθηκε τις τελευταίες ένδοξες μέρες του, αλλά μάλλον το έχει χάσει πια το παιχνίδι. Είχε πει ότι θα δεχθεί να σκηνοθετήσει τέταρτη ταινία για τη σειρά Scream μόνο αν το σενάριό της είναι όσο καλό όσο της πρώτης ταινίας. Η σειρά που, εδώ που τα λέμε, δεν έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα από λίγο μπι-μουβέ χλιαρό teen χαβαλέ (και αυτός του κώλου) έχει χαρίσει στο είδος των ταινιών τρόμου έναν από τους πιο ξεχωριστούς δολοφόνους όλων των εποχών και τον έχει γελοιοποιήσει ταυτόχρονα! Τόσο που αναρωτιέμαι γιατί βγήκε και εκείνο το πανηλίθιο το Scary movie και μας έσπασε τα νεύρα με- αφήστε το, αυτή είναι άλλη πονεμένη ιστορία... Τέλος πάντων, όση γελοιοποίηση κι αν είχε φάει ο καημένος ο Ghost-face (στο no 1 είχαμε τον ηθοποιό που παίζει τον Σάγκυ στο Scooby-Doo, ο οποίος, τι Σκούμπι-Ντου, τι Σκριμ, τον ίδιο ρόλο έπαιζε και στα δύο) τον ξέκαναν στο τρίτο μέρος. Κι όμως λένε ότι το τέταρτο είναι ακόμα χειρότερο! Την αμαρτία μου βέβαια θα την κάνω (ναι, θα το δω), έτσι γιατί με προσελκύει ως μέρος μιας -κατα τ' άλλα καλτ- σειράς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι περιμένω να μου αρέσει ούτε ότι είμαι και κανένας μεγάλος φαν της σειράς, μην τρελαθούμε κιόλας...

τρέιλερ
-->Πόσο με ενδιφέρει: Αρκετά (θα το δω σε DVD)



La Commune
Όσον για αυτήν την ταινία, ναι, με ενδιαφέρει "λίγο". Αυτό θα μπορούσε να είναι ακόμα και "πάρα πολύ" (!), όμως η διάρκειά της με τρομάζει...
Για να ακριβολογούμε, διαρκεί 365 λεπτά, δηλαδή γύρω στις έξι ώρες!

τρέιλερ
--> Πόσο με ενδιαφέρει: Λίγο (δεν σκοπεύω να τη δω)